“Dat rode ding aan de muur! Mooi he!” Ik wijs naar een kunstwerk aan een van de wanden van Loods 6 in Amsterdam. Ik ben op de eindexpositie van de Nieuwe Akademie Utrecht (NAU, ‘mijn’ academie) en val meteen voor het werk van August Robin Peters. Hij schildert, installeert en maakt sculpturen. Van karton, doek, lappen stof, plastic flesjes, alles in helle kleuren. Tof. Vooral dat rode ding. Het beeld dwarrelt nog dagenlang door mijn hoofd.
(‘het rode ding’, hier in een andere opstelling)
“Kijk, deze!” Vriendin Cheryl wijst naar een werk van mij, in Galerie Agnes Raben in Vorden. “Deze vertelt een heel verhaal.” Het gaat om een vrij minimalistische collage, in felle kleurtjes, groen, geel en zwart. We staan ons allebei te verwonderen. Maf is dat toch. Of nee, beter gezegd: magisch is dat toch.
Dat kunst kan bestaan uit een rood geschilderde en vervormde kartonnen doos. Of uit een groen stuk papier met gele stukjes papier erop – want daar hebben we het feitelijk over. Dat het op de een of andere manier veel meer is dan dat. Dat het echt iets IS. Iets anders, iets eigens. Dat het is uitgetild boven dat rode karton of dat gele papier, dat het een eigen leven heeft gekregen. Dat het een verhaal vertelt, associaties oproept, gevoelens raakt, inspireert, ontroert.
En wat helemaal magisch is: niet elke beschilderde kartonnen doos of stuk papier raakt en gaat leven. Die blijft gewoon wat het feitelijk is: karton, papier. Maar sommige werkstukken…die kloppen. Wat is dat toch? Hoe heeft de maker dat voor elkaar gekregen? Was het de concentratie van het moment? Het gevoel waarmee het gemaakt is, of het idee dat erachter zat? Iets vaags als ‘inspiratie’? Of is het zomaar toevallig?
Ik weet het niet precies. Misschien een beetje van alles. Natuurlijk heb ik hier vaker over nagedacht; ik ben alweer heel wat jaartjes kunst aan het maken. Maar een echt goed antwoord heb ik er nog steeds niet op. En eigenlijk is dat maar goed ook.
Als ik het wel zou weten, zou het magische er namelijk meteen vanaf zijn. Dan wordt het een trucje dat ik kan herhalen. Dan ben ik niet meer aan het maken, maar aan het produceren. Dan is het geen zoeken en zwoegen en plotseling vinden meer. Zonde toch? Want juist in het zoeken zit de ontwikkeling, en in het vinden de magie.
http://www.augustrobinpeters.com
http://www.galerieagnesraben.nl
Marianne Plug 
Hoi Marianne, wat een ontzettend leuk stuk heb je geschreven. Ik zie het altijd als een cadeautje wanneer iemand zo kan kijken naar kunst en er ook zo ontvankelijk voor is, om de dingen zo te kunnen waarnemen zoals ze voor je zijn. Heel prettig om te weten dat er iets overkomt. Voor moj een belangrijk ingrediënt. Groet, August
LikeLike
Reblogged this on augustrobinpeters and commented:
A very honest and warm review of a visitor to the NAU End Expo last month by Marianne Plug
LikeLike